با اين غروب از سبز چمن بگو
اندوه سبزه هاي پريشان به من بگو

انديشه هاي سوخته ارغوان ببين
رمز خيال سوختگان بي سخن بگو

آن شد كه سر به شانه شمشاد مي گذاشت
آغوش خاك و بي كسي نسترن بگو

آن آب رفته باز نيايد به جوي خشك
با چشم تر ز تشنگي ياسمن بگو

آن سرخ و سبز سايه بنفش و كبود شد
سرو سياه من ز غروب چمن بگو
هوشنگ ابتهاج

اين روزها خيلي كمتر مي آم تو نت
كمي گوشه گير شدم . مي خوام بدونم كي هستم كجا هستم و مي خوام به كجا برسم ؟
ازچي لذت ميبرم آيا هنوز اون آدم عاشق پيشه سابق هستم ؟
آيا سادگي من ميل به خنگي كرده؟
اصلا هنوز بايد ساده بود؟
خدايا به من آرامش بده
خدايا آضطراب از من دور كن

 
چيز ديگري كه خيلي ناراحتم كرد دعواي زيتون و  زهرا بودش
مثل اين بي جنبگي ما ايرانيها پاياني نداره . اين از دنياي مجازي و بلاگر اون از اون فوتبال كه كه تو زمين فوتبال به سرو كول هم مي پرند (بازي ايران وعمان) و محيط كار كه نگو نپرس