سلام
يادداشتهاي يه ذهن پريشون :
از اون موقعي كه كافي نت رو از دست دادم بر عگس اون چيزي كه فكر مي كردم سرم شلوغتر شده
شركت به شدت حجم كاريش بالا رفته و من تقريبن اولين كسي هستم كه به شركت وارد مي شم و آخرين نفري هستم كه از اون خارج مي شم
جالب براي من اينه كه تو شركتي كه همه با هم اختلاف دارند من حس مي كنم هيچ دشمني ندارم و كسي با من بد نيست
ولي به نظر من صنعت ايران بيمار هستش به هر علتي كه باشه بيماره و به زوره كمكهاي دولت و رانتهاي دولتي و امتيازهاي انحصاري سرپاست نمي دونيد كه چه پولهاي حيف و ميل ميشه و دست آخر هيچي و فقط به خاطر مديريت هردمبيل و قرون وسطايي هستش
تو ايران وقتي شركتي كمي بزرگ مي شه به دليل ساختار غلط فرهنگ مديريت به سرعت حساب كار از دست خارج ميشه
و دلم من يه خورده آرامش مي خواد